Hier wordt het toch wat vaker lastig om boven Thijs te blijven staan. Ik denk wel eens dat ie ons in het ootje neemt.
Een voorbeeld is aan de knopjes zitten van de vriezer. Al 100 keer gezegd dat ie daar niet aan mag zitten…. grote mond gegeven, weggehaald bij de plek des onheils en ergens anders gezet. Maar dan is het eerst even brullen en daarna loopt ie weer vrolijk richting vriezer om vervolgens weer door zijn knietjes te zakken en aan de knop te willen zitten.
Op een gegeven moment heb ik hem maar in de box gezet.
We krijgen hier nu echt te maken met een kereltje die zijn zin door wilt drijven. Tot nu toe zijn we geloof ik redelijk sterk en consequent, maar leuk vind ik het niet.
Net als dat ie denkt dat slaan leuk is en vanavond zat ie zelfs in Thomas zijn trui en mijn broek te bijten.
Als hij slaat dan zeggen we dat dit niet lief is en dat hij moet aaien en dat doet ie dan daarna ook wel. Maar hij ziet natuurlijk nog niet in dat wat ie doet, dat dit pijn kan doen en dus niet leuk of lief is.
Vind deze leeftijd best lastig eigenlijk. We lopen constant te roepen dat ie dit niet mag en dat niet mag (en we prijzen hem ook net zo vaak als ie wel iets goeds heeft gedaan), maar hij begrijpt nog niet waarom niet en dat kan je ook nog niet uitleggen omdat ie dit nog niet snapt.
Ik zal daarom blij zijn als hij echt kan gaan praten en dat hij ons ook gaat begrijpen zodat we goed kunnen communiceren.
Zo hebben we het er ook nog niet uitgekregen dat hij met z’n handen van de salontafel af moet blijven, met als gevolg dat er vanavond dus een beker met sinas over de wereld ging omdat hij het oppakte en er mee begon te zwaaien. Dus hij is er ook nog niet aan toe om uit een gewone beker te drinken omdat hij gewoon nog veels te wild en baldadig is.
Ik weet wel dat het er allemaal bij hoort, maar toch twijfel ik soms wel eens aan mezelf of ik het wel goed doe. Ik denk dan bij mezelf dat dat baldadige gedrag en slaan toch ergens vandaan moet komen. Misschien frustratie van zijn kant uit of dat hij zo iets duidelijk wilt maken of aandacht vraagt ofzo.
Ik denk dan, als hij nu al zo doet (en dat is nog helemaal niet erg hoor, weet ik ook wel) met z’n 15 maanden, hoe moet het dan als hij straks 3 of 4 jaar is. Het wordt toch alleen maar erger of niet ?
Maar het lullige is dat hij ook weer zo lief kan zijn. Hij kan nu op zijn manier zelfs kusjes geven en hij begrijpt een hoop dingen heel goed. Hij eet en slaapt goed, dus verder is het een heerlijk ventje.
Maar net wat ik zeg, soms zit ik toch een beetje aan mezelf te twijfelen of dat gedrag misschien komt omdat hij ergens mee zit en wat ie natuurlijk nog niet kan uitspreken.
Je kan ook niet altijd de aandacht geven op het moment dat je kind dat wilt en dat hebben wij dus ook. Misschien dat het daar ook aan kan liggen.
Ik probeer tussendoor dan wel even tijd te maken (als ik piepers aan het schillen ben of aan het opruimen) voor een boekje te lezen ofzo, maar het kan gewoon niet altijd als hij dat wilt. En daar voel ik me ook weleens schuldig over.

Zo, dit was weer even een klaagbrief… hehehe, maar dat heb je ook weleens.

groetjes

zondag 4 november