Afgelopen dinsdag moest ik met Thijs weer naar het consultatiebureau. We kwamen daar binnen en toen was er een kindje al vrolijk over de zeik aan het gaan omdat ie niet gewogen en gemeten wilde worden.
Thijs raakte hier jammer genoeg ook wat door van streek en toen was er ook weinig meer met hem te doen.
Nadat ik hem had kunnen uitkleden kreeg ik hem wat rustiger doordat hij op schoot zat en we samen een boekje aan het kijken waren.  Dus ik dacht nog bij mezelf…. nou, het gaat weer goed gelukkig.
Ik had van te voren nog geprobeerd om hem te meten en te wegen, maar ook bij hem was dit geen succes. Ze voelen denk ik toch de spanningen van elkaar ofzo en daar reageren ze dan weer op.

Toen was het andere jongetje klaar bij de arts en die kwamen weer de spreekkamer uit. Toen begon Thijs zich meteen weer te verstarren en te verzetten. Hij vond die vrouw toch maar eng denk ik. Misschien dat ie ook nog wist dat ie daar z’n prikken heeft gekregen, maar gelukkig hoefde hij ze deze keer niet te hebben. Pas weer als hij 4 is ongeveer.
Maar goed…. we waren binnen en hij werd niet echt rustig. Toen zag ik zo’n ding staan waarbij ze de kralen over een gebogen stuk ijzerdraad moeten bewegen. (geen idee hoe zoiets heet) maar hij vind het  in ieder geval reuze interessant en toen ik dat had gepakt werd hij daar wel rustig van en begon hij te spelen.
De arts had ondertussen een paar blokjes voor zijn neus gelegd en ze had graag gewild dat hij deze op elkaar zou stapelen, maar dat konden we natuurlijk vergeten. Toen ze het een paar keer vroeg leek het ook wel of hij ze negeerde en hij was rustig aan het spelen met dat andere ding.
Toen begon hij wat te praten over welke kleuren de kralen waren en dat ze tegen elkaar aan gingen botsen en dat was gelukkig voor de arts genoeg om te horen dat ie al wel bezig was met praten en dingen uitleggen enz.

Verder raadde ze aan om de tut te gaan verbannen en hem te leren drinken uit een gewone drinkbeker in plaats van een tuitbeker. En op de vraag of we al bezig waren met zindelijkheidstraining gaf ik als antwoord dat ze pas vanaf een jaar of 2,5 controle leren te krijgen over de sluitspieren dus dat dit nog niet echt ging werken. Het stond ook nog notabene in een tijdschrift die ik van haar meekreeg. Maar goed, sommige dingen zullen we niet altijd begrijpen.

Verder was ze wel tevreden. Nadat we bij haar klaar waren heb ik Thijs nog kunnen meten en wegen en hij was (ongeveer) 94,5 cm en 16.1 kg. Met het gewicht zat hij nu op de bovenlijn en met de lengte tegen de bovenlijn.
Ik denk zelf dat hij wel wat lichter zou mogen wegen, maar op zich is ie gewoon mooi qua verhouding, dus ik maak me niet druk.
In het eerste jaar   0-1 –> ruim 8 kilo aangekomen en rond de 30 cm gegroeid
In het tweede jaar 1-2 –> ruim 4 kilo aangekomen en rond de 15 cm gegroeid.
Dit was even voor de statistieken he… hihihi

En verder lijkt het wel of hij aan het veranderen is nu hij 2 is. Net of er een knop om is gezet ofzo, maar hij is vaker opstandiger en zegt nu ook vaker nee enz. Wat dat betreft klopt dat rijmpje nu al wel: ik ben 2 en ik zeg nee !
Omdat we hier eigenlijk nog niet echt mee te maken hebben gehad met hem ben ik een beetje bang dat ik niet zo goed zal weten hoe ik hiermee om moet gaan. Ik wil hem wel op een verantwoorde en rustige manier kunnen blijven behandelen omdat ik nog steeds van mening ben dat het stukken beter en soepeler zal verlopen als je dingen eerst normaal vraagt ipv gelijk een grote mond te geven en hem de tijd geeft om hier even over na te denken en dat hij het dan kan gaan doen (of niet)
Maar dat betekent niet dat ik niet eens moe van hem wordt en lichtelijk geirriteerd kan raken als hij inderdaad niet mee wil helpen als je op het punt staat om weg te gaan en hij wil zijn schoenen of jas niet aan.
Ik probeer dan nog steeds uit te leggen wat we gaan doen en te zeggen dat als we dan terug komen dat hij daarna weer verder mag spelen met waar hij mee bezig was. Ik heb geen zin om met hem te vechten.
Tot nu toe helpt het nog steeds als ik alleen maar zeg : “ik hoef toch niet boos te worden he !” Maar goed, voor hoe lang nog natuurlijk. Hoe ouder ze worden, hoe meer ze durven en misschien brutaler worden enz.
Gisteren vond ik hem ook vervelend en zelfs wat baldadig tijdens het boodschappen doen. Hij ging steeds met zijn hand langs de schappen waarbij er sommige producten op de grond vielen. Uiteindelijk heb ik hem maar in het karretje gepropt (hij wilde natuurlijk niet meewerken, dus dat was even vechten)
Maar ik schrik hier toch wel van terug eigenlijk, gewoon omdat we dit niet gewend zijn van hem. Maar ook voor ons is er dus geen ontkomen aan en krijgen we toch te maken met een peuter die zijn grenzen en vooral ook onze grenzen aan het opzoeken is. En dat hoort er natuurlijk allemaal bij want hij is nu zichzelf aan het ontdekken en het is aan ons hoe we hem daarbij helpen, stimuleren maar soms ook terugfluiten.
Gelukkig heeft hij nog geen rare dingen met eten of slapen. En ik ga er ook niet op zitten wachten want dat is natuurlijk de goden verzoeken.

Maar verder kan hij ook nog steeds lief zijn en willen knuffelen enz. Ik heb laatst nog een gesprek gehad met mijn zus dat ik me schuldig voelde over het feit dat ik het idee had dat ik niet genoeg met hem deed qua spelen. Wat is er nou makkelijker dat als hij naar Thomas de Stoomlocomotief zit te kijken wat hij heel graag doet, dat ik dan achter mijn pc kan gaan zitten om wat dingen voor mezelf te doen. Maar ik bedacht me toen ik in bed lag dat ik er eigenlijk heel weinig tot praktisch nooit bij hem ben gaan zitten als hij met zijn auto’s aan het spelen was op de grond of aan het bouwen was met zijn blokken. Ik ben daar gelijk wat aan gaan doen toen ik weer thuis was. Ik was namelijk vorig weekend bij Natas en Daan om op Sil te passen omdat hun een feest hadden.
Ik ben het na het weekend gelijk gaan doen en Thijs vond het toch wel erg leuk en gezellig, want daarna kwam hij me geregeld halen om samen te gaan bouwen. Dit betekent natuurlijk niet dat ik niet eens durf te zeggen dat ik ook even bezig ben, want een ouder moet natuurlijk ook even dingen voor zichzelf kunnen doen of in het huishouden.
Maar het was fijn om te zien dat hij het leuk vond en het ook fijn vond. Dus heb ik hier ook weer van geleerd.
Ik bedoel, ik ben dan wel ouder, maar ik weet natuurlijk niet alles. En als mens leer je elke dag bij.

Sinds een goeie anderhalve week zit hij nu ook in de auto in een nieuwe autostoel. Ik had er eentje bij Formido gevonden waar ook een 5 puntsgordel in zat maar die kan je er zodra hij groter is er uit halen zodat hij dan vast kan zitten in de gewone gordel. Dus hier kunnen we zeker weer een paar jaar mee doen.
Eerst wilde hij er niet in omdat hij toch wel gehecht was aan zijn oude autostoel en het hielp niet door te zeggen dat zijn knieen op een gegeven moment in zijn nek zouden zitten omdat hij te groot werd voor die stoel. Dus Thomas had hem er gewoon een keer ingezet zonder pardon. Eerst janken natuurlijk en beetje in paniek, maar toen hij eenmaal zat vond hij het toch wel goed en daarna was er niks meer aan de hand.
Nu zegt hij zelf dat ie weer in de grote stoel gaat…. we hadden namelijk gezegd dat dit een grote stoel was voor grote jongens 🙂

Nou… verder even geen nieuws meer.
Tot ziens…