Wat ik heb meegemaakt
4 weken zwanger

Het was woensdag 9 november. Nog geen menstruatie terwijl hij er al had moeten zijn. Aangezien ik een hele vaste cyclus had, kreeg ik al zo mijn vermoedens.
’s Avonds gingen we naar bed en dacht dat ie de volgende ochtend dan wel zou komen. Die nacht moest ik rond 3 uur naar het toilet en dacht bij mezelf: “Ik doe is gek en gooi gelijk die zwangerschapstest er tegenaan.”
En dat is toch iedere keer weer spannend. Ik ging er eigenlijk vanuit dat ik niet zwanger zou zijn omdat ik in september pas met de pil was gestopt. Nou was het nu even anders omdat we echt (bleek achteraf) op mijn ovulatiedag hadden gevreeën. Maar goed……..de test…… Ik durfde bijna niet te kijken en na nog geen halve minuut zag ik 2 strepen staan in de test. Ik schrok me rot…….ik was écht zwanger !!

 Het Thijsbewijs….

Nu zou je denken dat ik hier blij mee was, maar het tegenovergestelde was waar. Ik weet niet of je de films Aliëns kent, maar ik waande me even in een scène van deze film.
Het idee dat er op dit moment iets in mijn buik aan het groeien was maakte me heel erg bang.
Allerlei ideeën spookten door mijn hoofd. Ik ging weer terug naar bed en moest huilen en lag gewoon letterlijk te beven van angst. Of dat ik werd overgenomen door iets waar ik zelf geen hand in had. En hoe moest het nu verder.
Ik hoorde Thomas net omdraaien en vroeg of hij wakker was. Ik vertelde dat ik zwanger was en in de eerste instantie reageerde hij blij totdat hij merkte dat ik er niet zo blij mee was en zelfs in paniek was.
Hij moest dus weer even de knop omzetten van de blije modus in de troostmodus.
Die nacht heb ik niet veel meer geslapen en lag te piekeren over hoe we het financieel moesten doen, hoe we voor oppas moesten zorgen, hoe duur de babyspullen tegenwoordig wel niet zijn en om over de bevalling maar niet te beginnen.

De volgende ochtend (donderdag) zou ik met mijn schoonzus meegaan naar haar werk (ze werkt op een varkensfokkerij). Om mijn zinnen even ergens anders op te zetten ging ik toch maar mee nadat ik eerst had overwogen om thuis te blijven zitten piekeren.
Onder het werk moest ik er gelukkig niet zo over nadenken. Totdat ik in de pauze een sms van Thomas kreeg. Hij had het tegen een collega verteld dus vond ik dat ik het dan wel tegen Saskia kon vertellen.
Zij was in ieder geval wél enthousiast. In tegenstelling tot mezelf.
Toch had ik een paar keer op die dag een beetje een blij gevoel bij de gedachte dat we straks een eigen kindje hebben.
Maar die gedachte werd dan al weer snel overspoeld door angst en paniekaanvallen.

Ik dacht dat ik het nog niet aankon en er nog niet aan toe was. Ik snapte mezelf niet want we hadden er toch voor gekozen dat we langzaamaan aan kinderen wilde proberen te beginnen. Ik was ook niet voor niks gestopt met de pil.
Maar sowieso binnen anderhalve maand zwanger zijn is natuurlijk best snel en we hadden er ons gewoon niet op voor kunnen bereiden.
Ik denk nog steeds, dat als we bij wijze van spreke het eerste half jaar niet zwanger hadden geworden en we dan zwanger waren geworden, dat ik dan blijer was geweest. Dit was voor mij persoonlijk gewoon té snel.

En toen was het vrijdag…….mijn zus ging trouwen !
Leuk huwelijkscadeautje om te vertellen dat ze tante werd dacht ik zo.
Ik was er uiteraard wel mee bezig in mijn gedachte maar kon gelukkig nog wel genieten van de dag.
Toen was het avond en tijdens het eten was het half jaar oude nichtje van Daan (bruidegom) aan het huilen. Hier kon ik op dat moment even niet tegen en mijn gedachte gingen weer naar mijn zwangerschap waardoor er weer rampscenario’s door mijn hoofd gingen en ik wederom in paniek raakte.
Ik ging naar buiten om een luchtje te scheppen en even een gesprekje te hebben met Onze Lieve Heer.
Ik kon het niet meer aan…… ik moest het vertellen. Ik weer terug naar binnen en vroeg of me moeder even tijd had.
We gingen naar het toilet en nog voordat mijn moeder haar 2e been in het vertrek had kunnen bijtrekken begon ik te janken. Ze vroeg wat er aan de hand was en ik zei huilend……”Ma……ik ben zwanger en ik ben zo bang.”
Er verscheen een glimlach om mijn moeders mond en ze pakte me vast en probeerde me te troosten en weer tot bedaren te brengen.
Nou goed, mijn pa kwam even kijken waar we gebleven waren en zag mij staan met rode ogen. Hij vroeg of het goed ging en ik zei nee. Even later vertelde ik aan pa dat ik zwanger was. Toen kwam mijn zus erbij en die kreeg het uiteraard ook te horen. Allemaal enthousiaste mensen die het zo leuk vonden terwijl ik zoiets had van…….was het maar niet zo !
Dat is heel vreemd.

Al met al had ik dus een uiterst beroerde eerste week van mijn zwangerschap met veel paniekaanvallen en momenten dat ik wenste dat het afkwam omdat ik het niet wilde.
Ik was ook erg bang voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap omdat mijn moeder dit ook een keer heeft gehad.
Dus ik belde al bijtijds de Verloskundepraktijk en legde dit uit. Ik heb dus ook al vroeg mijn eerste afspraak (met 8 weken) om in ieder geval te zien of de vrucht wel op de juiste plaats zit.

27 november 2005