Afgelopen donderdag hadden we op de Opvang waar Thijs zit een zogeheten 10-minuten gesprekje. Dit is om eens te bespreken met elkaar hoe je kind het doet.
Claudia zei dat Thijs steeds losser werd en zich steeds meer thuis voelt. Hij is begin januari doorgestroomd van de dreumessen naar de peutergroep. Ondanks dat ze met een paar kindjes overgaan van hun bekende groep, is het toch even wennen omdat hier ook weer andere kindjes lopen die al even in die groep zitten.
Ook de werkwijze en manier van de dag doorbrengen is in elke groep weer anders. Hier zijn ze bijv. veel bezig met actieve dingen. Zo is er bijv. een poppenkamer en een knutselkamer.
Dat hij zich steeds beter thuis voelt bleek wel uit het verhaal wat Claudia vertelde over dat een kindje een keer iets ondeugends aan het doen was en dat Thijs mee begon te doen.
Gelukkig worden ze daar toch wel redelijk in de hand gehouden en worden ze teruggefloten als ze iets doen wat niet mag.
Zo worden ze net zo makkelijk even in de hoek gezet voor een time out waar ze even kunnen nadenken wat ze hebben gedaan. Hierna wordt er even met ze gepraat en zo geprobeerd ze duidelijk te maken wat wel en niet mag.

Ook het uitdagen en proberen grenzen te verleggen laat hij nu duidelijker merken op de opvang. Op zich wel goed om te horen want dat betekent dat hij dit dus niet alleen maar thuis doet maar ook ergens anders. Je ziet vaak dat een kind thuis niet handelbaar is maar zich ergens anders wel gewoon netjes gedraagt. Later blijkt dan dat het kind thuis problemen heeft. Dit was voor mij dus wel een soort van geruststelling omdat hij thuis dus ook probeert grenzen te verleggen. Met andere woorden dat ik dus het idee heb dat Thijs het bij ons naar zijn zin heeft.
Als ik voor mijzelf spreek ben ik toch regelmatig bezig met de gedachte of Thijs wel tevreden is en of hij het fijn heeft bij ons als zijn ouders. Aangezien we maar 1 kans krijgen met Thijs en het niet opnieuw kunnen doen, probeer ik zo goed mogelijk mijn best te doen om Thijs wel op te voeden met normen en waarden zoals mijn ouders dat bij mij hebben gedaan maar ook dat hij ons later ziet als ouders waar hij op kan bouwen, waar hij alles mee kan bespreken en waarmee hij kan lachen en huilen. Ik kan dit gelukkig ook met mijn ouders, maar ik zie nu toch al wel een groot verschil tussen de opvoeding die ik heb gehad en die ik Thijs nu geef.
Ik vind zelf dat communicatie gewoon heel belangrijk is. Praten met je kind, hoe klein ze ook nog zijn en dat je denkt, hij/zij begrijpt me toch nog niet. Als Thijs iets vraagt en we besluiten dat het antwoord nee is, dan vertellen we er ook bij waarom het nee is. Zo begrijpt hij de achterliggende gedachte en wordt hij niet achtergelaten met een vraag:”waarom dan niet”
Dat is voor mij het verschil met vroeger. Als ik vroeger iets vroeg dan was het in die tijd gewoon, nee is nee en ja is ja en daar moest je het maar mee doen. Je ouders zeiden het en die waren de ‘baas’ dus je moest verder niet zeuren anders kreeg je nog een grote mond ook.
Zo wil ik Thijs dus niet opvoeden. Ik wil hem opvoeden met de achterliggende gedachten dat hij net zo veel is als ik, ook een mens dus en dat ik hem zo wil behandelen als ik zelf behandeld wil worden door anderen.
Ik wil niet boven hem uittoornen omdat ik zijn moeder ben. Tuurlijk zal hij wel naar mij moeten luisteren en is uiteindelijk mijn wil wet zoals ze dat wel eens noemen, maar ik geef Thijs ook de kans om te zeggen wat hij vindt en hij mag van mij best eens boos worden.
Het is ook een gewoon mens(je) met gevoelens die net als ouderen ook wel eens niet lekker in zijn vel kan zitten en chagrijnig mag zijn. Waarom wordt dit bij een kind dan afgestraft en komen wij er als volwassenen wel vaak mee weg.
En ik merk gewoon dat hoe wij met hem omgaan dat dit tot nu toe nog steeds goed werkt. Tuurlijk hebben we thuis ook wel eens minder gezellige momenten, maar dat hoort erbij. Maar hij heeft nog nooit een driftbui gehad of dat hij ons wilde slaan of bewust lelijk deed.

Tijdens het gesprekje hadden we het ook nog even over zindelijkheidtraining. Nu blijkt dus dat ik er voor mezelf toch teveel mee bezig ben en dat ik denk dat Thijs laat is omdat ik wel eens hoor dat sommige kindjes van zijn leeftijd al wel zindelijk of bijna zindelijk zijn.
Op de opvang is hij dus nog niet een keer op de wc geweest.
Nu zei Claudia dat het ook kan zijn dat hij er ‘emotioneel’ nog niet aan toe is en dat hij het allemaal nog teveel gehannes vindt. Ik moest me geen zorgen maken want ze zei dat de meeste kinderen in die groep pas echt zindelijk zijn tussen de 3,5 en 4 jaar. Toen ik dat hoorde was dat ook een opluchting. “Dan hebben we nog even tijd” dacht ik.
Ze vond zelfs dat Thijs eigenlijk vroeg was om te gaan trainen, maar keurde het niet af.
Thuis gaat hij wel regelmatig op het potje en op de wc, maar hij kan nog niet zelf aangeven dat hij moet plassen voordat het al in zijn broek zit. Hij zegt dus dat ie moet plassen of poepen als het er al in zit… hehehe.
Maar na 4 natte onderbroekjes en broeken dan trek je toch maar weer die luier aan omdat je er toch wel een beetje gefrustreerd van raakt. Juist omdat hij zo wijs is en hij andere dingen die je zegt weer heel goed begrijpt.
Ik kon dus niet begrijpen waarom hij niet op tijd kon zeggen dat hij op het potje moet voordat hij het liet lopen.
Toen ging ik nadenken en bedacht me dat hij het misschien toch nog niet voelt aankomen. Vooral als hij aan het spelen is dan is het daar toch te geconcentreerd mee bezig dat andere dingen om zich heen niet doordringen en hij zelf inderdaad pas voelt dat hij heeft geplast als hij de natte broek aan zijn benen voelt.
Maar we blijven gewoon doorgaan. Niet dwingend, maar wel dat hij vertrouwd raakt met het potje en de wc.

Verder is hij weer verwend met een uitbreiding van Thomas de Stoomlocomotief. Mijn God… alles wat daar nu ligt heeft onderhand wel een waarde van € 200,-  Maar hij is er zo blij mee en als je af en toe eens een paar dingetjes koopt dan blijft het ook leuk en kan je zo langzamerhand alles ervan sparen.
Ik had wel tegen Thomas gezegd dat hij niks meer zou krijgen tot aan zijn verjaardag, maar ik vind het zelf ook veels te leuk… hehehe. En het duurt nog wel even voor het 22 juli is.

Nou… Thijs en ik gaan straks lekker naar (tante) Saskia voor een tochtje op de kuifkar.
Dus ik ga voor nu weer stoppen.
Tot de volgende keer.

Liefs Cisca