Nou… vorige keer schreef ik dus dat ik dacht dat er tandjes kwamen. Maar nog niks te zien hoor. Af en toe nog wel eens zo´n zure stinkluier, maar daar heb je het ook wel mee gehad.
De laatste dagen vind ik Thijs wel meer zeuren. Vooral als hij zijn zin niet krijgt enz. Weet soms even niet wat ik nou met hem moet of wat hij wil.
Verder is het wel fijn dat hij zelf een beetje kan laten merken wat hij wel en niet wil. Soms gaat dat wel een beetje ruw zoals de fles ineens wegmeppen, maar goed. Het is dan wel duidelijk… hij wil geen fles meer.
Ik denk dat we nu gewoon ook even in een moeilijke fase zitten ofzo. Vooral wat betreft het krijgen van zijn zin. Als het niet gaat zoals hij het wil, zet ie gelijk een keel op.
Soms vind ik het ook moeilijk of hij me nou zit te neppen of niet. Als ik hem bijv. op de grond zet dan begint ie te huilen en doet ie net of ie bij me wilt zijn. Dan pak ik hem weer op en kruipt hij vervolgens van mijn schoot af. Dus dan is er niks meer aan de hand.
Als ik hem daarna weer op de grond zet is het hetzelfde laken en pak.
Dus dan wil ik op zich wel geloven dat ie bij me wilt zijn, maar aan de andere kant heb ik ook weer het idee dat ie me in het ootje zit te nemen en daar ben ik dus niet van natuurlijk.
Ik vind dat ie al vroeg moet leren wat wel en niet mag en dat ie niet altijd zijn zin kan krijgen.
Als ie echt verdriet heeft dan troost ik hem natuurlijk en pak ik hem bij me, maar soms denk ik wel eens dat ie met me zit te spelen. En dat is best moeilijk vind ik.
Vanochtend beet hij zelf hapjes van zijn boterham. Ik moest het natuurlijk nog wel vasthouden, maar ik hoefde niet perse hapklare brokken te geven. Dus dat is weer een stap naar zelfstandigheid.

Maare… ik hoor dat ie wakker is dus ik ga weer nokken. |
Had vast nog meer willen schrijven, maar dat zal vast niet zo belangrijk geweest zijn anders had ik het nog wel geweten en opgeschreven.

Dus tot ziens maar weer.

woensdag 14 juni